Czy “czujemy” tak samo w języku ojczystym i obcym?

Teoria embodimentu (ucieleśnienia) zakłada, że gdy przetwarzamy emocjonalnie nacechowane informacje, nasze ciało odtwarza określone stany emocjonalne. Przykładowo, gdy czytamy o szczęśliwej osobie, uśmiechamy się, a gdy widzimy, że bohater naszej lektury jest wściekły, sami też marszczymy brwi. Takie reakcje są zazwyczaj niezauważalne i znajdują się poza obszarem naszej świadomości, ale nie możemy się od nich powstrzymać.

Najnowsze badanie Francesco Foroni z International School for Advanced Studies w Trieście (Włochy) pokazuje jednak, że chociaż zjawisko naśladowania emocji jest bardzo intensywne, gdy czytamy coś w naszym ojczystym języku, zanika lub ulega znacznemu osłabieniu, gdy czytamy coś w języku obcym.

W badaniu uczestniczyło 26 rodowitych Holendrów, którzy nauczyli się języka angielskiego dopiero po ukończeniu 12 r.ż. Podczas gdy badani czytali teksty w ojczystym (holenderskim) i obcym (angielskim) języku, Foroni za pomocą elektromiografu mierzył aktywność ich mięśni twarzy.

Okazało się, że uczestnicy znacznie słabiej reagowali na emocjonalnie nacechowane informacje zapisane w obcym języku niż na podobne komunikaty w języku ojczystym.

Foroni wyjaśnia, iż zaobserwowane w badaniu różnice mogą wynikać ze sposobu nabywania umiejętności językowych. Języka ojczystego uczymy się zazwyczaj w kontekście sytuacyjnym. Słowo „uśmiech” od razu kojarzymy z określoną emocją i ekspresją mimiczną. Z kolei języka obcego uczymy się przeważnie w szkole – w środowisku sztucznym – gdzie nie mamy możliwości stosowania poznanych zwrotów w praktyce.