Od lat naukowcy szukają odpowiedzi na pytanie na czym polegała niezwykłość mózgu fizyka. Czy posiadał jakieś cechy neuroanatomiczne, które mogły umożliwić mu stworzenie teorii względności?

Mózg Einsteina

Einstein zmarł w 1955 roku w wieku 76 lat. Tuż po śmierci patolog z Uniwersytetu Princeton Thomas Harvey przeprowadził sekcję zwłok Einsteina; mózg Einsteina został sfotografowany i podzielony na 240 kawałków… Przez następne lata Harvey był strażnikiem tego organu i starał się odkryć tajemnicę geniuszu Einsteina, badając zakonserwowane fragmenty tkanki mózgowej.

Dopiero w 1999 roku w czasopiśmie The Lancet ukazały się wyniki badania makro- i mikroskopowego mózgowia Einsteina. Pierwsze anatomiczne studium mózgu fizyka zawdzięczamy Sandrze Witelson i wsp. Witelson pracowała z fotografiami Harveya, które stanowią jedyne źródło danych na temat wyglądu mózgu jako całości. Istotnym wnioskiem z obserwacji mózgu Einsteina był obustronny brak wieczka ciemieniowego (operculum parietale), czyli przedniej części zakrętu nadbrzeżnego. Okazało się ponadto, że odpowiadające za funkcje matematyczne i przestrzenno-wzrokowe płaty ciemieniowe noblisty były o 15% szersze od przeciętnych. O dziwo jednak, mózg Einsteina ważył tylko 1230 g, co lokuje go w dolnych „stanach” średniej, mózg przeciętnego mężczyzny waży bowiem ok. 1375 g…

Zdaniem autorów niezwykła inteligencja Einsteina wynikała z…